ไปรมา พีชญา ภูษณะมาเยี่ยมชินภัทรที่บ้าน ทั้งสามนั่งอยู่รอบๆ เตียงของชินภัทร
“เรากับพีชจะกลับสวิสพรุ่งนี้นะ โรงเรียนจะเปิดแล้ว” ภูษณะบอก
“ชิน หายไวๆ ล่ะ แล้วรีบกลับไปเรียน...เราจะรอ” พีชญาบอก ชินภัทรพยักหน้ารับซึมๆ ไปรมาเอามือสองข้างกุมมือชินภัทรเอาไว้ ยิ้มให้กำลังใจ
“ตอนที่รู้ว่าคุณพ่อตาย เราเสียใจมาก แต่คุณแม่บอกว่า อย่าโศกเศร้าว่าเราเสียคุณพ่อไป แต่ให้คิด
ว่า เราโชคดีแค่ไหน ที่เคยมีคุณพ่อที่รักเรา”
พีชญากับภูษณะยื่นมือมากุมมือชินภัทรด้วย
“อนาคตยังอีกยาว ชินต้องเข้มแข็ง แล้วก้าวต่อไปนะ”
“พวกเราทุกคนจะเป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณมาก ขอบคุณทุกๆ คน”
ทั้งสี่คนเขย่ามือกัน พีชญากับภูษณะร้องนำขึ้นมา
“หนึ่ง สอง สาม...”
“สู้ๆ”
ชินภัทรยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่เป็นครั้งแรก ซาบซึ้งในมิตรภาพของเพื่อน แล้วมาหยุดที่ไปรมา ทั้งสองยิ้มให้กัน
ส่วนที่สถานบำบัดชัช กงพัด วีณา นงพงาเดินออกมาด้วยกันด้านหน้า กำลังจะแยกย้ายกันกลับ
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยให้โรสได้มาอยู่ที่นี่” กงพัดพูดกับนงพงา
“ด้วยความยินดีค่ะ สำหรับฉัน คุณโรสเป็นคนที่น่าสงสารมาก”
“ผมก็ต้องขอบคุณ คุณนงพงาด้วยเหมือนกัน... กงพัด ผมขอโทษ แทนพี่โชคด้วย สำหรับทุกอย่างที่เค้าทำลงไป” ชัชบอก กงพัดพยักหน้ารับ
“ดีหรือร้าย ที่สุดก็เหลือแค่ความทรงจำ ถ้าเราลืมมันไปได้ ก็ลืมไปให้หมดจะดีกว่า”
“จริงค่ะ ถ้าจะจำไว้ ก็ควรจะจำแต่สิ่งที่ดี”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี จนกว่าจะได้ทำอะไรบางอย่าง เพื่อชดใช้” ชัชส่งกระเป๋า
เอกสาร ให้กงพัด ข้างในคือเอกสารการโอนหุ้นที่เคยเตรียมเอาไว้ “ในนี้คือเอกสารโอนกรรมสิทธิ์ที่ดิน ที่เป็นที่ตั้งของบลู โอเชียน มารีน่า แล้วก็หุ้นครึ่งนึง ในส่วนของผม มันอาจจะเทียบไม่ได้กับสิ่งที่คุณสูญเสียไป แต่มันก็เป็นสิ่งเดียว ที่ผมพอจะทำได้ ผมอยากให้คุณรับไว้”
นงพงายิ้มปลื้มในการกระทำของชัช กงพัดนิ่งคิด วีณามองกงพัดตัดสินใจ
เมื่อกลับมาบ้าน กงพัดนั่งมองเอกสารเงียบๆ วีณาเดินมานั่งข้างๆ
“คุณตัดสินใจยังไงคะ”
“ที่ดินผืนนี้ มันเป็นของพ่อผม สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน โรสรักมันมาก และพยายามทำทุกอย่าง ให้ได้มันคืนมา”
“แค่คุณเซ็นชื่อ มันก็จะกลับมาเป็นของคุณ”
“ไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆ หรอกวี... นอกจากชีวิต ที่เราจะใช้ยังไง ให้มีความหมายมากที่สุด”
วีณาเอนซบกงพัด
“สำหรับฉัน ชีวิตที่มีความหมาย คือการได้ทำสิ่งที่เรารัก และอยู่ในความสงบ กับธรรมชาติ”
กงพัดกอดเอววีณา
“สำหรับผม ชีวิตที่มีความหมาย ก็คือการได้อยู่ข้างๆ คุณ ทำความฝันทุกอย่างของคุณให้เป็นจริง”
วีณากับกงพัดมองหน้ากัน ยิ้ม เข้าใจกัน วีณาหยิบเอกสารมาดู ยิ้มน่ารัก
“แล้วนี่ล่ะคะ จะทำยังไง”
กงพัดตัดสินใจส่งเอกสารทั้งหมดกลับคืนชัช ชัชมองเอกสารที่ถูกส่งกลับคืนมา พร้อมจดหมายของวีณา
“คุณ ชัชคะ ฉันกับพัดตัดสินใจแล้วว่า เราจะกลับไปอยู่ที่บ้านบนเขาตามเดิม มันคงจะทำให้เราสองคนมีความสุขมากกว่า สิ่งเดียวที่พัดต้องการ คือความสุขของคนที่เขารัก ความสุขของโรส มีสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเขา มากกว่าทรัพย์สินเงินทองใดๆ สำหรับฉันเอง ฉันเชื่อว่า คุณยังรักคุณโรส และฉันเชื่อว่าสำหรับคนที่บอบช้ำอย่างคุณโรส เวลาและความรักเท่านั้น จะรักษาให้เธอหายดีได้”
ชัชเงยหน้าขึ้นจากจดหมาย แววตามีความหวัง
วันต่อมาชัชมาเยี่ยมโรสที่สถานบำบัด ชัชเดินมาพร้อมกับกุหลาบสีขาวในแจกันสวยงาม มีหมอเดินมาด้วย
“อาการปกติค่ะ เธอจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ก็ไม่มีอาการก้าวร้าว หรือทำอะไรรุนแรง”
“ผมคุยกับเธอได้ตามปกติใช่ไหมครับ”
“ค่ะ แต่ต้องพูดแต่เรื่องดีๆ สวยงาม ห้ามไม่ให้มีสิ่งกระตุ้นเร้า ให้ผู้ป่วยคิดไปถึงเรื่องในอดีตเป็นอันขาด”
มาถึงหน้าห้องพอดี ชัชเปิดประตูเข้าไป
เมื่อ เข้ามาในห้องชัชเห็นโรสในชุดขาว ผมเกล้ารวบหลวมๆ ดูสวย บริสุทธิ์ โรสนั่งอยู่บนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง หันมามองชัชตาแป๋วแหววเหมือนเด็กที่สงสัย ชัชส่งยิ้มให้โรส
“สบายดีไหมครับ โรส”
โรสลงมายืนข้างเตียง มองชัชเหมือนคนแปลกหน้า
“สบายดีค่ะ มาหาฉันเหรอคะ”
ชัชเข้ามาใกล้ แต่ยืนอยู่อย่างระมัดระวัง อีกฝั่ง มีเตียงคั่นไว้
“ผมมาเยี่ยม เอา...” ชัชชูแจกันกุหลาบ “...มาให้”
โรสยิ้มดีใจ
“ฉันชอบดอกกุหลาบ”
“ผมรู้”
ชัชยิ้ม ส่งแจกันให้ โรสเอื้อมมือมาคว้าไป แล้วทำหลุดมือแจกันแตก
“ว้าย!”
ชัชตกใจ
“คุณอยู่นิ่งๆ นะ โรส อย่าขยับ เดี๋ยวโดนบาด”
ชัช วิ่งออกไปนอกห้อง หาคนมาช่วยแต่ไม่มี ระหว่างนั้นในห้องโรสนั่งลงพยายามเก็บดอกกุหลาบจากพื้นอย่างทะนุถนอม แต่พลาดนิ้วไปโดนเศษกระเบื้อง เลือดสีแดงไหลซึมออกมา โรสมอง เหมือนเห็นของประหลาดที่ไม่เคยเห็นมานานและมองนิ่งอยู่อย่างนั้น โรสบีบปลายนิ้วเลือดที่แค่ซึม ไหลลงมาตามนิ้ว แววตาโรสเปลี่ยนไป โรสยิ้ม ชอบใจ
ชัชเห็นพยาบาลลิบๆ อยู่สุดทางเดิน ร้องเรียก
“พยาบาลครับ คุณพยาบาล”
“คะ คุณ”
“ช่วยตามคนทำความสะอาดหน่อยครับ คนไข้ทำแจกันตกแตก ผมกลัวจะบาดเอา”
พยาบาลตกใจ
“ฉันไปเองค่ะ”
ชัชเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมพยาบาล ทั้งคู่เห็นโรสนั่งอยู่กับพื้นเตียงบังไว้ เห็นแค่หัวโผล่มา
“โรสครับ ลุกขึ้นมา เดี๋ยวโดนบาดหรอก”
โร สไม่ขยับ ชัชเอะใจ วิ่งไปดูแล้วภาพที่เห็นก็คือโรสนั่งอยู่กับพื้น ข้อมือมีเลือดท่วมชุดสีขาวแดงฉาน กุหลาบในอ้อมแขนมีเลือด กระเซ็นเปื้อนจนมีจุดแดงพราวไปหมด โรสมองเลือดสีแดงอย่างสุขใจ นางพยาบาลตกใจ ร้องกรี๊ด แล้วรีบวิ่งออกไปตามหมอ ชัชตะลึง
“โรส!”
โรสยิ้ม กลับมาเป็นคนเดิม
“ชัชคะ” โรสยื่นมือที่เปรอะไปด้วยเลือดออกมา ไขว่คว้า “จับมือฉันสิคะ”
ชัชจับมือโรส
“ทำใจดีๆ ไว้ โรส หมอกำลังมา”
โรสกุมมือชัชแน่น
“ฉันเห็น...คุณกับฉัน...คุณกับฉัน...”
โรสยิ้ม ในหัวของเธอมีภาพเธอกับชัชอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โรสกอดซบชัช แล้วสิ้นใจไป
“โรส...โรส...”
หมอกับพยายาลวิ่งเข้ามา แต่ไม่ทัน โรสสิ้นใจไปแล้วในอ้อมกอดชัช มีดอกกุหลาบเปื้อนเลือดอยู่แนบอก
หลายวันต่อมา กงพัด วีณา ชินภัทร และชัช ยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพ ที่มีป้ายสลักว่า โรส ฮอลเลอร์
ทุกคนมีดอกกุหลาบสีแดงเอาไปวางที่หลุมศพของโรส
“ลาก่อน พี่โรส ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองดวงวิญญานของพี่”
“ไปดีนะคะ คุณโรส อโหสิกรรมให้ฉันด้วย”
“ลาก่อนครับ อาโรส”
กงพัด วีณา ชินภัทรเดินเลี่ยงออกไป ชัชยืนนิ่งเป็นคนสุดท้าย
“ขอ ให้ดวงวิญญานของคุณไปสู่สุคตินะ โรส” ชัชนั่งลง เอามือแตะปาก แล้วส่งจูบไปที่แผ่นป้ายชื่อ น้ำตาคลอ “ผมรักคุณนะ โรส และจะรักตลอดไป”
ชัชเดินออกไป ลมพัด กลีบกุหลาบแดงปลิวกระจาย
เดือนต่อมา...
ชินภัทรกับไปรมากลับไปเรียนต่อที่สวิสเซอร์แลนด์ ชินภัทรกับไปรมาเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยกัน หน้าตาสดใส พีชญากับภูษณะวิ่งออกมารับ
“ชิน ไป๋”
“พีช ภู”
“ดีใจจังเลย ที่เธอสองคนกลับมาเรียนได้”
“ยินดีต้อนรับน้องใหม่”
ทั้งสี่จับไม้จับมือกัน ชินภัทรกับไปรมาเห็นมือของพีชญากับภูษณะมีแหวนหน้าตาเหมือนกัน
“เฮ้ย นี่อะไรเนี่ย”
พีชญาเขิน ทำไม่รู้ไม่ชี้
“ก็... แหวน”
“รู้แล้วว่าแหวน ทำไมต้องใส่เหมือนกันด้วย” ไปรมาถามต่อ
“ก็คนมันใจตรงกัน จริงไหม พีช” ภูษณะหันไปถามพีชญา
“ก็เหมือนไป๋กับชินไง”
ทั้งสี่หัวเราะร่าเริง แล้วพากันเดินเข้าโรงเรียนไป
จบบริบูรณ์
อ่านละครกุหลาบซาตาน ตอนอวสาน วันที่ 17 ธ.ค.54
บทโทรทัศน์ : ศิริลักษณ์ ศรีสุคนธ์
กำกับการแสดงโดย :นิพนธ์ ผิวเณร
ผลิตโดย :บริษัทเอ็กแซ็กท์ - บริษัทซีเนริโอ
ออกอากาศ : ทุกวันจันทร์ - วันพฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ททบ.5
ที่มาโดย ASTVผู้จัดการออนไลน์
0 comments:
¿Te animas a decir algo?