“ข้าว่าถือดาบเท่กว่านะ” อึนซิลบอก หูเดียวเลยเล่าใหม่ “เค้าโยนหอกทิ้งไป แล้วก็..ชักดาบออกมา ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสของ ดาบอันร้ายกาจของข้า ทันใดนั้นชายคนนั้นก็กระโดด เสยดาบพุ่งเข้าไปที่หัวตะขาบตัวนั้น ตูม เข้าไป ส่วนเจ้าตะขาบ ก็กระโดดสวนขึ้นมา ชายคนนั้นพุ่งเข้าไป สวบ”
“ท่านอาคะ ข้าฟังทุกวันเบื่อจะตายแล้ว” อึนซิลเริ่มทนไม่ไหว เพราะฟังจนเบื่อ
“อ้อ งั้นเหรอ?”
“แล้ว ท่านมีเรื่องอื่นบ้างรึเปล่า?” แม่ทัพเชถาม
“อ้อ มีสิ ๆ เรื่องใหม่ ๆ นิทานเรื่องอื่นเหรอ อ้อ พรุ่งนี้ค่อยเล่าต่อนะ โอ้ย ..ทำไมจู่ ๆ ปวดท้องนะ โอ้ย ๆ”
“พี่หูเดียว มาเล่าต่อสิ กำลังสนุกเลย”
“พรุ่งนี้ค่อยเล่า โอย..”
วังซอนส่ายหน้า “เฮ้อ หมดอารมณ์เลย ทำเสียหมด”
“หนาวจัง เข้าไปกันเถอะ” อึนซิลชวนเข้าไปในที่พัก
“ตอนนี้พี่แทกิลเค้า..ยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย?” ซอลฮวาเค้นถาม
“พวกข้าเองก็ไม่รู้ หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเห็นอีกเลย” อึนเจบอก
“ถ้ายังไม่มีใครเห็นพี่แทกิล ก็แสดงว่ายังไม่ตายน่ะสิ” สีหน้าซอลอวามีความหวัง
“แต่ก็ไม่มีใครเห็นว่า เค้ายังไม่ตายนี่”
“แต่ถึงยังไง เค้าคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว เจ้าน่ะ ลองถามนางเรื่องนั้นดูสิ”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับแม่ทัพเชล่ะ?”
“จู่ ๆ วันนึงเค้าก็หายตัวไป แล้ว..” ซอลฮวาเริ่มเล่า แล้วก็หยุดเสียเฉย ๆ พี่สาวอึนเจอยากรู้จัด “โอ้ย ทำไมไม่พูดเล่า ไหนเล่าต่อสิ หายไปไหน คงไม่ได้ถูกใครจับไปหรอกนะ”
“เค้าก็แค่หายไปเฉย ๆ บอกแค่ว่าจะไม่ทำงานล่าทาสแล้ว”
พี่สาวอึนเจครุ่นคิด “ก็แปลว่า.. ก็แปลว่า เค้าจะไม่มาที่นี่แล้วเหรอ?”
“เมื่อถึงเวลา เค้าก็คงจะมาเอง”
“มาที่ไหน มาที่นี่ หรือว่าจะไปหาแทกิล” พี่สาวอึนเจคาดคั้นบ้าง
“อย่าเพิ่งกังวลเกินไปเลย คิดว่าแม่ทัพเชเค้า..น่าจะสบายดีนะ พี่แทกิลได้บอกรึเปล่า ว่าเค้าจะไปที่ไหน หรือว่าไปหาใคร?”
ซอลฮวาพยายามคิดว่าแทกิลน่าจะไปที่ไหน นางทบทวนเรื่องราวที่แทกิลเคยพูดไว้
“ถ้าเจ้าไม่มีที่ไป ก็ไปที่เขาวอรัก ที่ยอดเขานั่นจะมีคนนึงชื่อหูเดียว ไปถึงที่นั่น เค้าจะหาที่อยู่ให้กับเจ้าเอง”
ซอลฮวาคิดจะไปหาแทกิลที่เขาวอรักจึงขอเช่าม้าจากอึนเจเพื่อเป็นพาหนะในการเดินทาง “นี่เถ้าแก่เนี้ยค่ะ ข้าขอเช่าม้าหน่อยได้มั้ย?”
“ม้า จะเอาไปทำอะไร”
“ข้า จ่ายให้แค่นี้ก่อน เงินอาจจะไม่พอนัก แต่วันหลังข้าจะหามาเพิ่มให้ ข้าอยากจะเดินทางไปที่ที่นึง อาจจะเจอพี่วังซอนกับแม่ทัพเชอยู่ที่นั่นด้วยก็ได้ ให้ข้าเช่าม้าไปเถอะนะ”
พอซอลฮวาพูดถึงแม่ทัพเช อึนเจก็ตื่นเต้นทันที “จริงเหรอ เจ้าจะไปที่ไหน? จะไปเมื่อไหร่ ไปด้วยคนนะ”
“ถ้าไปแล้วเค้าอยู่ที่นั่น ข้าค่อยมาบอกเจ้าอีกทีนะ”
แทกิลเคยจับครอบครัวอ๊บบ๊กไปส่งให้นายทาส แต่เขาก็แอบไปช่วยเหลืออึนซิลซึ่งเป็นของ
อ๊บบ๊กและเมียอ๊บบ๊กจนหนีไปได้ อึนซิลจึงยกให้แทกิลเป็นผู้มีพระคุณ เมื่อวังซอนและแม่ทัพเชหนีมาอยู่ที่นี่ นางจึงเอาแต่ถามถึงแทกิล
“อาแทกิลไปอยู่ที่ไหนเหรอ จะมาเมื่อไหร่ เค้าจะมาที่นี่มั้ย?”
“แต่ทำไมเจ้าถึง อยากจะเจอลูกพี่แทกิลนักล่ะ?” วังซอนสงสัย
“มันมีสาเหตุอยู่ อ้อ จริงสิ อาแทกิลกับอาหูเดียวเคยมีเรื่องอะไรกันเหรอคะ?”
“หูเดียวเคยถูกจับไปเป็นทหารจนเกือบตาย แล้วแทกิลไปช่วยเอาไว้ได้” แม่ทัพเชบอก
“ทำไมถึงถูกจับไปล่ะ?”
“เพราะเจ้าแทกิลไปแจ้งความ ว่าเจ้าหูเดียวเอาของสกปรก ไปขายให้กับพวกโจร”
“เป็นคนไปแจ้งความเอง แล้วไปช่วยทำไม?”
“เพราะรู้สึกผิดที่ไปตัดหูเค้า”
“แล้วทำไมต้องตัดหูด้วยล่ะ”
“เพราะในของที่ ขายให้โจรมีที่ดินแทกิลอยู่ด้วย”
“แล้วโฉนด ไปอยู่กับเค้าได้ยังไงล่ะ?” อึนซิลซักไซ้
“เค้าก็แย่งมา จากเจ้าชอนจีโฮอีกทีนึงไง”
“แล้วชอนจีโฮเป็นใครเหรอ?”
“เฮ้อ เรื่องมันยาว ยาวมาก ไว้ค่อยเล่าให้ฟังนะ”
“แล้วอารู้มั้ย” อึนซิลหันไปถามวังซอน
“ลูกพี่ ไปกันดีกว่า ทำไมมีแต่เด็กนะ” วังซอนเริ่มรำคาญจึงเดินหนีออกมา
“ถ้าเจ้าเจอแม่ทัพเชเมื่อไหร่ ช่วยบอกเค้าด้วยว่า พี่สาวข้ากับปู่จิตรกรบังอยู่กินกันสบายดี ดังนั้นตอนนี้ ข้าเลยเหลือตัวคนเดียว และข้าก็รอเค้าอยู่เสมอ” อึนเจออกมาส่งซอลฮวา
“ได้ค่ะ เถ้าแก่เนี้ย”
“แล้วก็นี่ เจ้าเอาไปใช้ระหว่างทาง” พี่สาวอึนเจส่งถุงเงินให้ “ถ้ามีอะไรติดต่อพวกข้าได้เลยนะ แล้วก็ ถ้าเจอแม่ทัพเชช่วยบอกด้วยว่า ข้าไม่ได้อยากอยู่กินกับตานั่นเลยนะ นะ เข้าใจมั้ย ต้องบอกนะ”
“ถ้าเจ้าไปเจอเจ้าแทกิล ช่วยบอกเค้าว่าพวกข้าไม่ได้พูดอะไรเลย ยังรักษาความเป็นเพื่อนอยู่ เหมือนกับหมาป่ากับจิ้งจอกที่เป็นหมาเหมือนกัน ไม่ได้ปริปากไปแม้แต่น้อย ยังปิดปากเงียบอยู่” จิตรกรบังบอก
“ใคร ๆ ก็รู้นี่ว่าหมาป่ากับจิ้งจอกมันเป็นหมา” ซอลฮวาพูดเบา ๆ อย่างขำ ๆ แต่จิตรกรยังได้ยิน “มันก็แน่อยู่แล้ว นี่ แต่ทำไมเจ้านี่ ไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่เลย”
“ถ้างั้น ข้าไปก่อนนะคะเถ้าแก่เนี้ย” ซอลฮวารีบตัดบท
“ไอ้เจ้าเด็กนี่..”
“รีบไปเตรียมม้าให้นางเร็ว” พี่อึนเจบอกจิตรกรบัง
เฮวอนหนีพวกไล่ล่ามากับแทฮา โดยทิ้งพระนัดดาไว้กับแทกิล เฮวอนรู้สึกผิดจึงรีบขอโทษแทฮา
“นายท่าน ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เค้าเป็นคนที่ไว้ใจได้ นายท่าน ข้าขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่ได้ดูแลพระนัดดาให้ดี”
“เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย ถึงข้าไม่รู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง แต่เค้าคงไม่ได้คิดร้ายแน่นอน”
“ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
“อีกอย่าง ข้ารู้ว่าเพื่อเจ้าแล้ว เค้ายอมทำได้หมดทุกอย่าง” แทฮาจ้องหน้าเฮวอน
ไม่นานนัก แทกิล แทฮาและเฮวอนก็พบกัน แทกิลพาทั้งหมดเดินทางต่อมาที่เขาวอรัก
“หยุดได้แล้ว ถ้าขืนร้องอีกข้าจะโยนให้หมากิน เข้าใจมั้ย?” แทกิลตวาดระหว่างทางเมื่อพระนัดดาร้องไห้ออกมา
“องค์ชายน้อย โถ..” เฮวอนเข้าไปอุ้มปลอบ
“เลี้ยงเด็กนี่มันเหนื่อยกว่าไล่จับทาสอีกนะเนี่ย” แทกิลบ่นจัด
“อย่าเสียมารยาทกับองค์ชาย เจ้าก็เป็นแค่สามัญชน” แทฮาตำหนิแทกิล
“เจ้ารู้มั้ยว่าที่นี่ที่ไหน มันคือถิ่นปิศาจที่แม้แต่ทหารของทางการยังไม่กล้ามา ข้าคืออีแทกิลแห่งทงแทมุน ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอยู่แถวนี้ รีบออกมากันได้แล้ว” แทกิลพูดเสียงดัง เหมือนเป็นการข่มขวัญโจรป่า
“ที่เจ้าบอกว่าปลอดภัย ก็คือรังโจรแบบนี้เหรอ?”
“ที่นี่ไม่ใช่รังโจรธรรมดา มันคือถิ่นปิศาจโหดเหี้ยมที่สุดในโชซอน ดังนั้นโจรพวกนี้ก็ไม่ต่างไปจากปิศาจในยามราตรี”
อ่านละครแทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่า วันที่ 17 ม.ค.55
ติดตามชม แทกิล ยอดพยัคฆ์นักล่า ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ออกอากาศทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เวลา 18.00 – 19.30 น.
ที่มา เดลินิวส์
0 comments:
¿Te animas a decir algo?